Balaş Azəroğlu : SƏMƏD BEHRƏNGİNİN QƏBRİ BAŞINDA

Təbriz şəhərinə gəldim bu səhər, Mən səni dostlardan alanda xəbər: O bir gülüstanda yatır,- dedilər,- Bu ana torpağın əzizi təki,- Səməd Behrəngi. Qəbrinin önündə başımı əydim, əzəldən bu olub istədiyim, əhdim: Həyatda bircə yol səni görəydim, Qoyaydım başına şer çələngi,- Səməd Behrəngi. Yazdın ki, vətənim “para-para”dır Hər para qəlbimdə dərin yaradır. “Qara balıq”in da ümman aradın, Ancaq uddu onu ümman nəhəngi,- Səməd Behrəngi. Heç kəndə, şəhərə sən sığışmadın, Gəzdi ölkə-ölkə şöhrətin, adın. Dolandı arxanca əcəl-cəlladın, Dalğalar qılıncı, Araz tüfəngi,- Səməd Behrəngi. Bilmirəm fələyin bizlə qəsdi nə. Vaxtsız ölüm yeli əsdi üstünə. Məyər Araz durdu sənin qəsdinə? Bəs nədən qaraldı suların rəngi,- Səməd Behrəngi. And yerin bu vətən torpağı oldu, Adın dostlarının bayrağı oldu. Təbizdə nə qədər “Səməd” doğuldu, Dəyişdi həyatın köhnə ahəngi,- Səməd Behrəngi.                                                                                                           1996, Təbriz