بعد از ورود اسلام ، تا مدتها تقسيم كشور به چند بخش يا استان مفهومي نداشت . برخي از نقاط مانند طبرستان و ديلمان يا گيلان از خلفا اطلاعت نمي‌كردند . امراي محلي در اين مناطق حكومتهاي مستقلي تشكيل داده بودند .
پس از آن كه نفوذ خلفاي بغداد كاهش يافت ، دولتهاي نيمه‌مستقل و مستقل نظير طاهريان ، صفاريان ، سامانيان ، آل‌زيار ، آل‌بويه و غيره يكي بعد از ديگري بر روي كار آمدند . ايران به صورت يك پارچه نبود و حوزه‌هاي قدرت در نقاط مختلف وجود داشت . از اين دوره‌ها و پس از آن تا دوره ايلخانيان اطلاعات كافي در ارتباط با وضعيت تقسيمات كشوري وجود ندارد . اصولاً به علت وجود قدرتهاي متعدد و حكومتهاي منطقه اي تقسيمات استاني نمي‌توانست مفهومي داشته باشد . طبق اطلاعاتي كه حمدالله مستوفي در تاريخ گزيده مي‌دهد ايران در دوره شاهان مغول شامل 20 بخش بوده كه عبارتند از ، عراق عرب ، عراق عجم ، آذربايجان شامل آران و مغان ، شيروان ، گرجستان ، ملك‌روم ، ولايت ارمن(توجه داشته باشيد اين قسمت در سوريه فعلي واقع شده نه ارمنستان فعلي كه در دوران استيلاي روس ها از آزربايجان منفك شده است) ، ديار بكرو ربيعه ، كردستان ، خوزستان ، فارس ، شبانكاره ، كرمان ، مكران و هرمز ، مفازه ميان كرمان و سيستان ، قهستان و نميروز و زاولستان ، خراسان ، مازندران ، قومس و جرجان ، گيلان . اين تقسيمات پس از مغول اندك اندك فراموش شده و بالاخره در دوران صفويه تقسيمات جديدي شكل گرفت . براساس برخي از مدارك در زمان شاه اسماعيل اول ، ايران 19 ايالت داشته است كه در اداره اين مناطق از عناوين مختلفي مانند خان ، سلطان و بيگ استفاده مي‌شد . حكام ايالت بزرگ را خان و حكام كم اهميت‌تر را سلطان مي‌خواندند . در دوره جانشينان شاه اسماعيل ترتيب ديگري داده شده كه برطبق آن ايران به 4 والي‌نشين و 13 بيگلربيگي‌نشين تقسيم گرديد . والي‌نشين مربوط به ولايات بزرگ و بيگلربيگي نشين‌ها مربوط به ولايات كوچك بود.
نخستين قانون تقسيمات كشوري
پس از انقلاب مشروطيت در اولين دوره قانون‌گذاري به سال 1285 هجري شمسي قانوني تحت عنوان قانون تشكيلات ايالات و ولايات به تصويب رسيد .
ماده 2 قانون مزبور واژه‌هاي ايالت و ولايت را تعريف و اسامي 4 ايالت را كه عبارت بودند از آزربايجان ، كرمان و بلوچستان ، فارس و بنادر و نيز خراسان و سيستان مشخص نمود .
در تعريف ايالت و ولايت چنين آمده است « ايالت قسمتي از مملكت است كه داراي حكومت مركزي و ولايت حاكم‌نشين جزء است » و « ولايت قسمتي از مملكت است كه داراي يك شهر حاكم‌نشين و توابع باشد ، اعم از اينكه حكومت آن تابع پايتخت يا تابع مركز ولايتي باشد » . واحدهاي ديگر تقسيماتي مشخص شده در قانون ؛ بلوكات و ناحيه بوده است .
گرچه اسامي ولايات در قانون نيامده بود , ولي در عمل 12 ولايت وجود داشت كه عبارت بودند از : استرآباد ، مازندران ، گيلان ، زنجان ، كردستان ، لرستان ، كرمانشاهان ، همدان ، اصفهان ، يزد ، خوزستان و عراق ( اراك ) .
در سال 1341 هجري قمري ايران به 8 ايالت بزرگ تقسيم شد كه اسامي آنها عبارتند بودند از : آزربايجان(كردستان ولايتي تحت امر آذربايجان بود) ، گيلان ، مازندران ، استرآباد , خراسان ( ولايت شرقي قائنات و قهستان و سيستان جزو آن محسوب مي‌شدند ) . ايالت كرمان مشتمل بود بر بلوچستان و مكران و بنادر درياي عمان , فارس كه لارستان و كهگيلويه و بنادر خليج فارس از مضافات آن بود. و خوزستان حدود ايالات ، ولايات و بلوكات به موجب اصل سوم متمم قانوني اساسي ( 14 ذيقعده 1285 هـ . ش ) ثابت و تغيير در آنها به حكم قانون بوده است .
دومين تقسيمات كشوري (دوران رضا شاه و شروع آزربايجان زدايي)
تا 16 آبانماه سال 1316 هجري شمسي كه قانون تقسيمات كشور و وظايف فرمانداران و بخشداران به تصويب مي‌رسد ، تغييرات عمده‌اي در محدوده تقسيمات كشوري به عمل نمي‌آيد . الحاق ابرقو به يزد و خلجستان(خلج ها ترك هستند) به قم از موارد معدود تغييرات تقسيماتي است . البته طي سالهاي مذكور تغييرات متعددي در تغيير نام عناصر و واحدهاي تقسيمات كشوري به وجود مي‌آيد كه از آن جمله مي‌توان به موارد زير اشاره كرد :
تغييرنام علي آباد به شاهي , ترشيز به كاشمر , منصورآباد به مهران , ناصري به اهواز , مشهد سر به بابلسر , اشرف به بهشهر و ... .
همزمان با تصويب قانون مذكور ، اسامي واحدهاي تقسيماتي و همچنين مسئولان واحدها تغيير مي‌يابد . براساس مصوبه‌اي نامهاي استان ، شهرستان ، بخش و دهستان ، اسامي جديد واحدهاي تقسيماتي گرديده و در ماده يك قانون تقسيمات كشوري و وظايف فرمانداران و بخشداران ، كشور ايران مطابق نقشه و صورت ضميمه به 6 استان و 50 شهرستان تقسيم ميشود . هر استان مركب از چند شهرستان و هر شهرستان مركب از چند بخش و هر بخش مركب از چند دهستان و هر دهستان مركب از چند قصبه .
استانهاي كشور با توجه به موقعيت جغرافيايي استقرار آنها و جهات اربعه ، نامگذاري گرديد.
استانهاي شمال غرب ، غرب ، شمال ، جنوب ، شمال شرق و استان ششم ( مكران ) . هر يك از استانها با در نظر داشتن وسعت ، داراي شهرستان‌ها و بخش‌هاي متعددي بوده‌اند .
در نوزدهم ديماه سال 1316 ، با اصلاح قانون تقسيمات كشوري و براساس ماده يك آن ، كشور ايران مطابق نقشه و صورت ضميمه به ده استان و 49 شهرستان تقسيم شد . در اين اصلاحيه نيز ، هر استان مركب از چند بخش و هر بخش مركب از چند دهستان و هر دهستان مركب از چند قصبه و ده است .
در ماده دوم ، استانهاي كشور و شهرستانهاي تابعة استان يكم شامل زير بوده است .
استان يكم شامل شهرستانهاي :
1ـ زنجان 2ـ قزوين 3ـ ساوه 4ـ سلطان‌آباد 5 ـ رشت 6 ـ شهسوار
استان دوم شامل شهرستانهاي :
1ـ قم 2ـ كاشان 3ـ تهران 4ـ سمنان 5 ـ ساري 6 ـ گرگان
استان سوم شامل شهرستانهاي :
1ـ اردبيل 2ـ تبريز
استان چهارم شامل شهرستانهاي :
1ـ خوي 2ـ رضائيه(اورميه) 3ـ مهاباد(سويوق بولاق) 4ـ مراغه 5 ـ بيجار
استان پنجم شامل شهرستانهاي :
1ـ ايلام 2- شاه آباد 3- كرمانشاه 4- سنندج 5- ملاير 6- همدان
استان ششم شامل شهرستانهاي :
1ـ خرم‌آباد 2ـ گلپايگان 3ــ اهواز 4ـ خرمشهر
استان هفتم شامل شهرستانهاي :
1ـ بهبهان 2ـ شيراز 3ـ بوشهر 4ـ فسا 5 ـ آباده 6 ـ لار
استان هشتم شامل شهرستانهاي :
1ـ كرمان 2ـ بم 3ـ بندرعباس 4ـ خاش 5 ـ زابل
استان نهم شامل شهرستانهاي :
1ـ بيرجند 2ـ تربت‌حيدريه 3ـ مشهد 4ـ قوچان 5 ـ بجنورد 6 ـ گناباد 7 ـ سبزوار
استان دهم شامل شهرستانهاي :
1ـ اصفهان 2ـ يزد
طي تبصره مندرج در ماده 2 قانون ، جزاير مجاور هر يك از شهرستان‌ها ، تابع آن شهرستان مي‌باشد . در صورت ضميمه قانون اصلاح قانون در تقسيمات كشوري نام 49 شهرستان و 290 بخش قيد شده است .
از سال 1316 به بعد تغييراتي در تقسيمات كشوري به استناد تبصره ماده 2 قانون سال 1316 به وجود مي آيد . در سال 1325 استان سوم و چهارم تبديل به يك استان به نام استان آذربايجان گرديده و سال 1326 حوزه بلوچستان به مركزيت زاهدان و 3 فرمانداري تابعه تحت نظر يك نفر مأمور عالي‌رتبه به نام فرماندار كل كه هم‌رديف با استاندار است اداره ، و در سال 1326 علاوه بر تأسيس فرمانداري كل بلوچستان ، استان تهران نيز در تاريخ 23/7/1326 با تركيب شهرستانهاي قزوين ، ساوه ، قم و دماوند و محلات ايجاد شد .
در سال 1333 ، فرمانداري‌هاي كل بنادر و جزاير خليج‌فارس و بنادر و جزاير درياي عمان و در سال 1336 فرمانداري كل خرم‌آباد و همچنين استان سيستان و بلوچستان ايجاد و فرمانداري كل بختياري و چهارمحال و همچنين استان كردستان و استانهاي سوم و چهارم در سال 1337 تأسيس شدند .
در سال 1340 فرمانداري هاي كل سمنان , همدان و لرستان ايجاد و فرمانداري كل بويراحمدي و كهگيلويه به مركزيت ياسوج در سال 1342 تاسيس شد . فرمانداري‌هاي كل ايلام ، لرستان و پشتكوه در سال 1343 و فرمانداري‌هاي كل بنادر و جزاير بحر عمان و خليج‌فارس منحل و استان ساحلي بنادر و جزاير خليج‌فارس و درياي عمان به مركزيت بندرعباس تأسيس ميشود.
در سال 1348 فرمانداري‌هاي كل زنجان ، يزد و بوشهر ايجاد گرديده و در سال 1352 ، استانهاي يزد و چهارمحال و بختياري ، لرستان ، زنجان ، همدان و بوشهر تأسيس مي يابد . در سال 1355 ، فرمانداري‌هاي شميرانات و ري منحل و در محدودة شهرستان تهران ، شميرانات و ري شهرستانهاي جديدي به مركزيت شهر تهران از تركيب بخش‌هاي حومه ، ري ، فشاپويه ، لواسانات و رودبار قصران تأسيس شد . در همان سال استانهاي بويراحمد و كهگيلويه و سمنان تأسيس يافته و نام استان ساحلي و بنادر و جزاير خليج‌فارس و درياي عمان به استان هرمزگان تغيير مي‌يابد . در سال 1356 ، مركز استان مركزي به اراك انتقال يافته ، شهرستان قزوين به استان زنجان الحاق , و فرمانداري‌هاي تهران و كرج در محدودة شهرستانهاي مربوطه مستقيماً زير نظر وزارت كشور قرار گرفت . در سال 1357 ، در محدوده شهرستان تهران و كرج و ورامين ، استان تهران به مركزيت شهر تهران ايجاد شده و شهرستانهاي شميران و ري بار ديگر تاسيس گرديد .
پس از انقلاب اسلامي
پس از پيروزي انقلاب اسلامي ،اسامي برخي شهر ها مانند سلماس و اورميه عودت داده شد ولي ساير تغييرات مانند تغيير نام شهرهاي توفارقان ، خياو ، مغان ، بين ائو و غيره همچنان به روش پهلوي باقي ماند. در سال 1358 عمده تغييرات ، در تغيير نام عناصر و واحدهاي تقسيمات كشوري بود . در همان سال علاوه بر تغيير نام‌ها و انتزاع و الحاق‌ها ، شهرستانهاي مهريز ، خوانسار ، شادگان ، قائنات ، تركمن ، رامسر ، دليجان ، مشيز ، علي‌آباد ، فريدون‌شهر و آستانه اشرفيه تأسيس و در سال 1359 شهرستان هاي كهنوج ، فلاورجان ، دير ، تاكستان ، لردگان فارسان ، شيروان و چرداول ، سوادكوه ، كردكوي ، سربند ، كنگاور ، سرپل ذهاب ، گيلان‌غرب و انديمشك ايجاد و شهرستان كيش به بخش تبديل شد . در سال 1361 , شهرستان ابوموسي ايجاد شده و از سال مذكور به بعد به علت انجام مطالعات مربوط به تهيه و تدوين قانون جديد تقسيمات كشوري ، كليه تغييرات تقسيماتي متوقف گرديد .
سومين تقسيمات كشوري(مرحله نوين آزربايجان زدايي)
قانون تعاريف و ضوابط تقسيمات كشوري در سال 1362 به تصويب مجلس شوراي اسلامي رسيد . چارچوب اين قانون همان چارچوب قانون مصوب 19/10/1316 بوده بدين‌گونه كه واحدهاي تقسيماتي و سطوح موجود در هر دو قانون ، عبارت بودند از استان ، شهرستان ، بخش و دهستان . در قانون تعاريف و ضوابط تقسيمات كشوري براي هر يك از سطوح تقسيماتي تعاريف ، معيارها و ضوابط معيني براي شناسايي و ايجاد و تأسيس آنها در نظر گرفته شد . اين معيارها شامل پارامتر هاي جمعيت با در نظر گرفتن تراكم ، و شاخص‌هاي اجتماعي ، اقتصادي ، فرهنگي ، سياسي و … مناطق است.
در اجراي مراحل اوليه قانون ، نزديك به 2320 دهستان و 810 بخش تأسيس شده ولي , ايجاد و تأسيس شهرستان تا سال 1366 متوقف بود . شهرستان جاسك به عنوان اولين شهرستان پس از تصويب قانون تعاريف و ضوابط تقسيمات كشوري در 12/10/66 به تصويب رسيده , و از آن پس و در سال 1367 با ايجاد شهرستانهاي دلفان و كوه‌دشت در استان لرستان بار ديگر تاسيس شهرستان ها آغاز شد . در سال 1368 شهرستانهاي دورود در لرستان هريس و كليبر و بناب و شبستر در آزربايجان شرقي ، ساوجبلاغ و شهريار در تهران ، جوانرود در باختران ، مينودشت و بابلسر در مازندران ، شوش در خوزستان ، كبودرآهنگ در استان همدان ، برخوار و ميمه در اصفهان سرخس ، نهبندان ، خواف و چناران در استان خراسان ، لامرد در استان فارس ، نيك‌شهر در سيستان و بلوچستان ، رودان در هرمزگان و بوكان در آذربايجان غربي ايجاد و تأسيس شد . همچنين در سال 1369 شهرستانهاي اردل در چهارمحال و بختياري ، اسدآباد در همدان ، مباركه در اصفهان ، ميبد در يزد ، باغ‌ملك در خوزستان ، شاهين‌دژ و تكاب در استان آزربايجان غربي ايجاد و تأسيس گرديد .
در سال 1370 شهرستانهاي بيله‌سوار و پارس‌آباد در آزربايجان شرقي و همچنين فريمان در خراسان ، بهار و رزن در همدان ، صحنه در باختران و حاجيآباد در هرمزگان به تصويب رسيدند .
در همان سال ( 1372 ) طي يك ماده واحده , قانون تأسيس استان اردبيل تصويب ، و طي آن به دولت اجازه داده مي دهد نسبت به تأسيس استاني تحت عنوان اردبيل به مركزيت شهر اردبيل در محدوده شهرستانهاي پارس‌آباد ، بيله‌سوار ، گرمي ، اردبيل ، مشگين‌شهر و خلخال اقدام نمايد .
اين روند در سال 1373 نيز ادامه يافته و شهرستانهاي ديواندره و كامياران در استان كردستان ، اسلامشهر در تهران ، سلسله ، ازنا و پلدختر در لرستان و ابركوه در استان فارس بوجود آمد . در سال 1374 شهرستانهاي بردسكن در خراسان ، جلفا در آذربايجان شرقي ، محمودآباد ، نكا و چالوس در مازندران ، ملكان در آذربايجان شرقي ، آبدانان در ايلام ، بوانات در فارس ، ديلم در بوشهر و تفت در يزد و نيز آران و بيدگل در اصفهان ، نمين و كوثر در اردبيل ، ماه‌نشان در زنجان ، اميديه در خوزستان ، رباط‌كريم ، فيروز‌كوه و بوئين‌زهرا در تهران ، راور در كرمان و چالدران در آزربايجان غربي ايجاد و تأسيس گرديد.
درسال 1375 قانون ايجاد استان قم به تصويب مجلس شوراي اسلامي رسيد . استان قم به مركزيت شهر قم و متشكل از بخش‌هاي مركزي جعفرآباد ، خلجستان ، سلفچگان و نوفل لوشاتو . علاوه بر آن در سال مذكور شهرستانهاي جاجرم در خراسان ، رضوانشهر ، املش و سياهكل در گيلان ، ايجرود و طارم در زنجان ، خرم‌بيد در فارس ، جويبار در مازندران ، تيران و كرون در اصفهان ، ارسنجان در فارس ، اسكو و آذرشهر در آزربايجان شرقي ، پاكدشت در تهران ، صدوق در يزد و بندرگز در مازندران به تصويب رسيد .
در سال 1376 دو استان گلستان و قزوين به تصويب مجلس شوراي اسلامي رسيد . استان گلستان مشتمل بر شهرستانهاي گرگان ، گنبدكاووس ، مينودشت ، بندرتركمن ، كردكوي ، علي‌آباد ، بندرگز و استان قزوين متشكل از شهرستانهاي قزوين ، بوئين‌زهرا و تاكستان .
در سال 1378 , شهرستانهاي زرين‌دشت و خاتم در استان يزد و كلاله و آق‌قلا در گلستان , سرباز در سيستان و بلوچستان ، چاراويماق در آذربايجان شرقي بستك در هرمزگان ، دنا در كهگيلويه و بويراحمد ، مانه و سملقان ، در خراسان ايجاد و تأسيس شد . در سال 1380 شهرستانهاي آزادشهر و ارسباران و عجب‌شير در استان آزربايجان شرقي ، راميان در گلستان ، كوهرنگ در چهارمحال و بختياري ، آبيك در قزوين ، مهر ، قير و كارزين در استان فارس به تصويب رسيدند . در سال 1381 شهرستانهاي ثلاث باباجاني در استان كرمانشاه ، سروآباد در كردستان ، منوجان در كرمان ، چادگان در اصفهان ، زرنديه و كميجان در استان مركزي ، جم در بوشهر ، نظرآباد در تهران ، فراشبند در استان فارس و رشتخوار در خراسان به تصويب رسيده و ايجاد گرديدند . در سال 1382 شهرستانهاي كلات ، سربيشه و خليل‌آباد در خراسان ، عنبرآباد در كرمان ، لالي و هنديجان در خوزستان و سميرم سفلي در اصفهان به تصويب رسيدند . در سال 1383 شهرستانهاي فاروج ، گاوبندي ، روانسر ، ليكك ، خمير ، كوهبنان ، الوند و خنج تاسيس و استانهاي خراسان شمالي و خراسان جنوبي به تصويب مجلس شوراي اسلامي رسيده است . (دولت و مجلس شوراي اسلامي به برداشته شدن نام ازربايجان از زنجان ، قزوين و همدان و نيز اردبيل قبلا راي داده بودند ولي در يك اقدام كاملا مشخص نام خراسان را حفظ كردنددر حاليكه خراسان شمالي در حقيقت افشار يورد مي باشد و اكثريت ساكنان آن را ترك هاي افشار آزربايجاني الاصل تشكيل مي دهند)در سال 1384 نيز شهرستانهاي اسديه ، فيض‌آباد، كرندغرب ، سعادت شهر، گتوند، رامشير، كنارك، گلوگاه ، سرايان ، زهك ، رودبار و قلعه گنج به تصويب رسيدند. در سال 1384 كشور ايران داراي 336 شهرستان ، 889 بخش ، 2400 دهستان و 1016 شهر مي‌باشد . با توجه به تغييرات ايجاد شده ، تعداد عناصر و واحدهاي تقسيمات كشوري تا 27 مهرماه 1387 بدين گونه مي باشد . 363 شهرستان ، 920 بخش ، 2430 دهستان و 1068 شهر .
در سال 1388 نيز استان البرز به مركزيت كرج از استان تهران جدا شده است و پيشنهاد دادن نام آزربايجان جنوبي از طرف نماينده كرج در مجلس به جايي نرسيد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
سلام نظرات شما در هرچه بهتر كردن مطالب مفيد خواهد بود. اين يك وبلاگ مستند به آراي علمي است لطف از بكار بردن كلمات توهين آميز اجتناب كنيد.